Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Επιχείρηση «Σκούπα»

 
ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ! Σε μένα το λες; Εννοείται πως μπορούν. Εδώ και μερικές μέρες ψάχνω να αγοράσω ηλεκτρική σκούπα. Πριν κάνα δυο βδομάδες είχα αναρτήσει στο φβ ένα μακροσκελές ποστ για τις κινηματογραφικές ταινίες που βασίζονται σε κόμικ της Marvel. Επίσης, αυτή η ανάγνωση εμφανίστηκε εμπρός μου εντελώς τυχαία – μπορεί και όχι, καθώς διανύουμε τον μήνα της Ποίησης, ίσως εμφανιστεί και σε σας – και ακολουθεί στη σειρά αναρτήσεων του μπλογκ, έναν πραγματικό σούπερ ήρωα της ποίησης, τον Αργύρη Χιόνη. Πού κολλάνε όλα αυτά; Ένας απλός σκίουρος, που τον ρουφάει μια αλλοπρόσαλλη ηλεκτρική σκούπα με το όνομα «Οδυσσέας Χ», αποκτά ξαφνικά σούπερ δυνάμεις με κυριότερη εκείνη που του επιτρέπει να γράφει ποιήματα στην γραφομηχανή! Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
 
Η Κέιτ ΝτιΚαμίλο είναι δημοφιλέστατη συγγραφέας παιδικών βιβλίων στην Αμερική και πολλάκις βραβευμένη για τις ιστορίες της. Πουλάει σαν τρελή και έτσι ένα κάποιο hype junior γίνεται γύρω από το όνομά της! Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης βρισκόμουν, θεατής, στα πρόθυρα μιας υπέρβασης – η συγγραφέας έδειχνε ότι είχε την ικανότητα να κάνει την υπέρβαση, μια υπέρβαση που θα καθιστούσε το βιβλίο της αξιανάγνωστο και από ενήλικες αναγνώστες, χωρίς να χάνει σε μαγεία συγκριτικά με τα παιδιά-αναγνώστες. Όπως, ας πούμε, συμβαίνει με την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Ένα παραμύθι για ενήλικες όπως χαρακτηριστικά λένε όσοι αναφέρονται στην τελευταία ταινία του Ντελ Τόρο που πήρε και το Όσκαρ – δεν είδα την ταινία και δεν κρίνω. Προσωπικά, θεωρώ ότι η υπέρβαση δεν ήρθε και αυτό μου άφησε μια ελαφριά πικρία στο τέλος. Το βιβλίο της όμως έχει πολλά καλά στοιχεία, παρά πολλά καλά στοιχεία. Και ειδικά στα παιδιά, θα μοιάζει σκέτη ζάχαρη! 
 

 
Η Φλώρα είναι μια κυνική έφηβη που αρέσκεται να διαβάζει τις Εικονογραφημένες περιπέτειες του Φοβερού και Τρομερού Ινκαντέστο! Ζει με την μητέρα της που ολημερίς γράφει στην κουζίνα, σε μια παλιά γραφομηχανή, αισθηματικά μυθιστορήματα που η Φλώρα βρίσκει επιεικώς σαχλά – είπαμε, και θα το πει και αυτή πολλές φορές, είναι κυνική. Στην πορεία του μυθιστορήματος, ένας ήρωας θα σχολιάσει σχετικά με αυτήν την ιδιότητα της μαμάς:
 
[...] «Δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι το εννοούσε ακριβώς έτσι αυτό που είπε. Νομίζω ότι τα' χασε. Μπορεί και να πληγώθηκε. Σίγουρα πάντως δεν εκφράστηκε σωστά. Είναι ωστόσο στ' αλήθεια εντυπωσιακό που μια επαγγελματίας συγγραφέας ρομαντικών μυθιστορημάτων είναι τόσο αδέξια με την γλώσσα της καρδιάς».
 
Βρήκα υπέροχο αυτό το απόσπασμα γιατί αφ' ενός δείχνει το χάσμα που χωρίζει τους γονείς από τα παιδιά τους και πώς οι λέξεις πληγώνουν ευκολότερα έξω από τα βιβλία, και αφ' ετέρου σατιρίζει με λεπτότητα αυτή την επίπλαστη και ψεύτικη γλώσσα που συνήθως χρησιμοποιούν οι συγγραφείς ρομαντικών μυθιστορημάτων και που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το μυθιστόρημα της ΝτεΚαμίλο αποφεύγει επιμελώς τον διδακτισμό και ενσωματώνοντας μια γενναία δόση παραλογισμού διασκεδάζει και αποφορτίζει το μυαλό. (Ο διδακτισμός είναι από μόνος του ένας πελώριος παραλογισμός του χειρίστου είδους αλλά, μην έχοντας συναίσθηση αυτού, εισχωρεί στα βιβλία με την μάσκα της απόλυτης λογικής. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μακριά, μακριά.) Μια ματιά στα ανθρώπινα πλάσματα γύρω της αρκούσε μάλλον για να την πείσει ότι η πίστη σ' έναν σούπερ σκίουρο δεν ήταν και τόσο παράλογο σχέδιο δράσης. 
 
Ο σκίουρος αρχίζει να γίνεται σούπερ όταν τον καταπίνει και τον ξερνάει η ηλεκτρική σκούπα «Οδυσσέας Χ», κάνοντάς τον ικανό να καταλαβαίνει τι του λέει η σωτήρας του Φλώρα και με μία ροπή προς τα προσχέδια ποιημάτων στην γραφομηχανή της μαμάς της. Άλλος ένας ωραίος συμβολισμός: εμβόλιμα ποιήματα εν μέσω μιας λεκτικής τρικυμίας αισθηματικών ανοησιών. Η Φλώρα έχοντας ως πρακτικό οδηγό τα ΤΡΟΜΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ!, μια σειρά συμβουλών για να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες της ζωής καθώς και όλα εκείνα τα μυστικά που τις παρέχει το Εγκληματικό Στοιχείο για την αναγνώριση και την αποφυγή των κακών ανθρώπων και των μοχθηρών προθέσεών τους, τα οποία ξεσηκώνει αφειδώς από τις εικονογραφημένες περιπέτειες που διαβάζει συνεχώς, αρχίζει να ζει μια τρελή περιπέτεια μέσα και έξω από το κεφάλι της, που θα την κάνει να επανεκτιμήσει την κυνικότητά της – εξάλλου ο κυνικός δεν είναι απαραίτητα και ο αναίσθητος. Ας αναφέρουμε εδώ την φρεσκότατη έκδοση σχετικά με τον Μπουκόφσκι με τον φοβερό τίτλο «Ο κυνικός Κυνικός» ένα δοκίμιο του Γιώργου Λαμπράκου από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδη» που ανυπομονώ να διαβάσω. Όποιος νομίζει ότι ο Μπουκόφσκι δεν ήταν έμπλεος ευαισθησιών τότε αυτός είναι ένας ανάλγητος κυνικός και καλά θα κάνει να φύγει από δω μέσα και να τρέξει να διαβάσει κανένα αισθηματικό μυθιστόρημα! 
 
Από την άλλη, και η ρομαντικιά μαμά της Φλώρας αποδεικνύεται κάποια στιγμή ακραίως κυνική και έτσι η ζωή των ανθρώπων γίνεται κάπως σχετική και αναπροσαρμοζόμενη, όπως και η σκιουρίσια ζωή άλλωστε, που κατά κανόνα μόνο πεινάει αλλά κάπου κάπου γράφει και μερικά ποιήματα, για την πείνα της ή και γενικότερα. Η εικονογράφηση του βιβλίου είναι σε στυλ εικονογραφημένων περιπετειών με τα καρέ και τα “συννεφάκια” των σκέψεων και δένει αρμονικά με το όλο κείμενο. Η μετάφραση ανήκει στην Μαρία Αγγελίδου που παίζει δυναμικά και υπεύθυνα και στο πεδίο των παιδικών και σε εκείνο των ενηλίκων. Μεταφράστρια για παιδιά και για ενήλικες – εδώ, ναι, αξίζει Όσκαρ. Η έκδοση του Μεταίχμιου είναι και αυτή πολύ ωραία – όχι όμως και για Όσκαρ, ούτε όμως και για Χρυσό Βατόμουρο (παραδόξως), κινείται κάπου στο ενδιάμεσο.
 
Ένα χορταστικό βιβλίο (κοντά 250 σελίδες) με χιούμορ, έξυπνη πλοκή, αναζωογονητικό παραλογισμό, ευχάριστες σκέψεις και ανεπιτήδευτους προβληματισμούς. Κάτι του έλειπε ωστόσο – σίγουρα όχι αναγνώστες! – που δεν με έκανε να το λατρέψω. Σε καμία περίπτωση δεν μετάνιωσα όμως την ανάγνωσή του, κάθε άλλο.
 
[...] «Ο Πασκάλ» είπε η δρ Μίστσαμ «σκέφτηκε μια θεωρία: Αφού δεν είναι δυνατόν ν’ αποδείξουμε ότι ο Θεός υπάρχει, καλά θα κάνουμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει – διότι πιστεύοντας δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, ενώ μπορεί να βγούμε και κερδισμένοι. Έτσι είμαι εγώ. Τι έχω να χάσω αν πιστεύω; Τίποτα!
»Πάρε για παράδειγμα αυτό τον σκίουρο. Τον Οδυσσέα. Πιστεύω ότι μπορεί να γράψει ποιήματα; Φυσικά και το πιστεύω. Ο κόσμος είναι πολύ πιο όμορφος αν πιστεύω ότι υπάρχουν σκίουροι που γράφουν ποιήματα». 
 

 
Καλή ανάγνωση, όχι τηλεόραση μετά τις 19:00, και βουρτσίστε σωστά τα δόντια σας πριν πάτε για ύπνο!
 
Υ.Γ. 2666 Συγχωράτε με αλλά δεν ποντάρω ούτε σεντ στο Στοίχημα του Πασκάλ – πάλι κουβά θα πάω.

Σχόλια

  1. ΣΚΟΥΠΕΣ
    Για τον Tomaz, τη Susan, και τον George

    1
    Μόνο οι σκούπες
    Ξέρουν ότι ο διάβολος
    Ακόμα υπάρχει,

    Ότι το χιόνι γίνεται πιο άσπρο
    Όταν ένα κοράκι φτερουγίσει από πάνω του,
    Ότι μια σκονισμένη, σκοτεινή γωνιά
    Είναι ο χώρος των παιδιών και των ονειροπόλων,

    Ότι μια σκούπα είναι επίσης ένα δέντρο
    Μέσα στο περιβόλι του φτωχού,
    Ότι μια κατσαρίδα κρεμασμένη εκεί
    Είναι ένα βουβό περιστέρι.

    2
    Οι σκούπες εμφανίζονται σε ονειροκρίτες
    Ως οιωνοί επερχόμενου θανάτου.
    Αυτή είναι η μυστική ζωή τους.
    Δημόσια, φέρονται σαν άστηθες γεροντοκόρες
    Κηρύσσοντας εγκράτεια.

    Είναι άσπονδες εχθροί της λυρικής ποιήσεως.
    Στις φυλακές ακολουθούν το δεσμοφύλακα,
    Τρυπώνουν σε κελιά ν’ ακούσουν εξομολογήσεις.
    Το βιαστικό τους τέλος πέφτει από ψηλά
    Όταν ελάχιστα το περιμένεις.

    Παρατημένες πίσω από μια πόρτα
    Κάποιου ετοιμόρροπου σπιτιού,
    Μουρμουρίζουν, χωρίς να απευθύνονται κάπου συγκεκριμένα,
    Λέξεις όπως παρθένος άνεμος έκλειψη σεληνιακή,
    Κι εκείνο το πιο ιερό απ’ όλα τα ονόματα:
    Ιερώνυμος Μπος.

    3
    Μ’ αυτόν και με κανέναν άλλο τρόπο
    Είχε φτιαχτεί η πρώτη πρώτη σκούπα:
    Αφαίρεσαν όλα τα βέλη
    Από τη λυγισμένη πλάτη του Αγίου Σεβαστιανού.
    Τα έδεσαν με το σκοινί
    Που πάνω του κρεμάστηκε ο Ιούδας.
    Τα κόλλησαν στο ξυλοπόδαρο
    Που πάνω του ο Κοπέρνικος
    Άγγιξε το άστρο της αυγής…

    Και τότε η σκούπα ήταν έτοιμη
    Να φύγει από το μοναστήρι.
    Η σκόνη την καλωσόρισε—
    Ο γέρος πορνογράφος
    Αμέσως θέλησε να
    Κρυφοδεί κάτω απ’ τη φούστα της.

    4
    Η μυστική διδασκαλία για τις σκούπες
    Απαγορεύει την αισιοδοξία, την παρηγοριά
    Της τεμπελιάς, τα εκπληκτικά θαύματα
    Ενός ποτηριού με παλιό καλό φεγγαρόφωτο.

    Λέει: τα κόκαλα καταλήγουν κάτω από το τραπέζι.
    Τα ψίχουλα του ψωμιού έχουν μυαλό δικό τους.
    Το γάλα είναι εσύ –ξέρεις- ποιανού σπέρμα.
    Τα ποντίκια είναι εκείνα που τσιρίζουν τελευταία.

    Όσο για το διάσημο θέμα
    Της ανύψωσης, προτείνω να θυμόμαστε κι αυτό:
    Υπάρχει μόνο ένας Θεός
    Και προφήτης του είναι ο Μωάμεθ.

    5
    Και τελικά υπάρχει και η γιαγιά σου
    Που σκουπίζοντας σπρώχνει τη σκόνη του δέκατου ένατου αιώνα
    Μέσα στον εικοστό, και ο παππούς σου που βγάζει
    Ένα άχυρο από τη σκούπα για να καθαρίσει τα δόντια του.

    Μεγάλες νύχτες του χειμώνα.
    Αυγές παλιές με χίλια χρόνια βάθος.
    Παράθυρα κουζίνας σαν κεφάλια
    Με γύρω τους επίδεσμο για τον πονόδοντο.

    Κι η σκούπα παραπέρα να σκουπίζει,
    Να παραχώνει φωτεινά μόρια σκόνης
    Σε τακτοποιημένες πυραμίδες,
    Που έχουν τάφους μέσα τους,

    Διαρρηγμένους ήδη από τυμβωρύχους,
    Κάποτε, πριν καιρό πολύ.

    Charles Simic (Μετάφραση: Ι. Στούπας)





    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικό! Θα το απαγγείλω στην νέα μου σκούπα για να μάθω την γνώμη της.

      Ευχαριστώ! Η ποίηση για σας είναι πλέον συνηθισμένη δουλειά, σχεδόν ενστικτώδης. Ψεκάσατε, σκουπίσατε, τελειώσατε! ;)

      Διαγραφή
  2. Και οι σκούπες έχουν ψυχή.
    Δεν φταίω εγώ αν, ψάχνοντας κάτι άλλο, έπεσα εντελώς τυχαία στο ποίημα.

    Μάλλον έχετε δίκιο. Είναι η φυσική μου κατάσταση το να σκέφτομαι με στίχους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι στίχοι είναι το στοιχείο και το στοιχειό σας! :p

      Διαγραφή
  3. Παρήχηση και Λογοπαίγνιο μαζί.
    Ας όψεται η υπεροψία της Γλώσσας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!