Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Big bang theory

 
Κάποιοι με κατηγορούν ότι τώρα τελευταία το έριξα στην ευκολία των παραμυθιών και δεν μπορώ να επανέλθω στην σοβαρότητα που απαιτούν τα δύσκολα αναγνώσματα. Εγώ όμως θα απαντήσω χρησιμοποιώντας μια ρήση του Αϊνστάιν που έλεγε πως «Αν θες το παιδί σου να γίνει έξυπνο, διάβασέ του παραμύθια. Αν θες να γίνει πιο έξυπνο, διάβασέ του περισσότερα παραμύθια». Νε τι;! Δεν κατάλαβα! Πολλοί από εσάς μας πήρατε τα αυτιά με τον πρόσφατο χαμό του Στήβεν Χόκινγκ και τις αναλύσεις σας για την θεωρία των χορδών (αφού δεν σκαμπάζετε από μουσική, τι το παλεύετε!), εγώ δεν δικαιούμαι λίγο χώρο να κάνω το κομμάτι μου; Στο σύμπαν υπάρχει χώρος για όλους. Και τέλος πάντων, η φαντασία και το δικαίωμα χρήσης της, δεν είναι δώρο Θεού αλλά, αποτέλεσμα έκρηξης – εκκωφαντικής και απαστράπτουσας.
 
Σαν έκρηξη (χαράς) ήταν και όταν ήρθε ένας χρήστης της βιβλιοθήκης και ρώτησε αν θα μπορούσε να δωρίσει κάποια βιβλία, μέσα στα οποία ήταν και «Το πιθάρι» του Πιραντέλλο! Από εκείνη την στιγμή ανυπομονούσα να το δανειστώ, αλλά έπρεπε να κάνω υπομονή μέχρι να γίνουν εκείνες οι βαρετές βιβλιοθηκονομικές ενέργειες που θα το καθιστούσαν και επίσημα κτήμα της βιβλιοθήκης – και που πλήθος εκπαιδευτικών συρρέει, τις τελευταίες εβδομάδες, σε σεμινάρια επιμόρφωσης, με τις ευλογίες του υπουργείου, για να ξεκουράσει τις ορδές των μακροχρόνια ανέργων και κλασμένων βιβλιοθηκονόμων· μας βγήκε η Παναγία ρε παιδιά, τόσα χρόνια, βάλτε και σεις ένα χεράκι βοηθείας... στον κώλο μας! Δε μας λυπάστε; –, για να μπορέσω να το πάρω τελικά στα χέρια μου. 
 
Ειδικά αυτή η έκδοση που κρατώ είναι τίγκα στη σημειολογία (αν έχω καταλάβει επαρκώς τον όρο), από το σηματάκι στο εξώφυλλο, «Βραβείο Νόμπελ – Χαρταετός» που υποδηλώνει και προμαντεύει με σαφήνεια τις παντελώς άστοχες μελλοντικές επιλογές της Σουηδικής Ακαδημίας που πετούσε χαρταετό κατά τη διάρκεια της τελικής απόφασης... μέχρι το όνομα του εκδότη, «Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις Α.Ε.» που συνταιριάζει αρμονικά την κουλτούρα με την αγροκουλτούρα και σπάει τα στεγανά που θέλουν τους ανθρώπους της επαρχίας ξύλα απελέκητα και αγροίκους. Απόψε αυτοσχεδιάζουμε είναι αυτό το βιβλίο και πολύ το γουστάρω!
 
Αφού το ξεκινήσαμε ανάποδα ας πούμε ακόμα ότι το βιβλίο είναι μεγάλου (τετράγωνου) σχήματος με καλής ποιότητας χαρτί και σκληρό εξώφυλλο. Η πρώτη έκδοση έγινε τον Οκτώβριο του 1984 σε 5000 αντίτυπα και ακολούθησε και μία μικρότερη 2000 αντιτύπων τον Δεκέμβριο του 1986 – περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, θα κλαίτε. Αγροτιά ενωμένη, ποτέ νικημένη! Χτυπάει στα ίσα τον Ψυχογιό... αγροκουλτούρα-υποκουλτούρα, σημειώσατε ένα! Για να μην νομίζετε όμως ότι το βιβλίο του Πιραντέλλο ήταν η εξαίρεση, όπως συνήθως γίνεται στον Ψυχογιό με τα σοβαρά βιβλία που σποραδικά εκδίδει, ο ίδιος αγροτικός συνεταιρισμός είχε πάρει επιδότηση από τον κρατικό κορβανά με σκοπό να εκδώσει συγγραφείς όπως Γουίλιαμ Φώκνερ, Μπόρις Πάστερνακ, Ανατόλ Φρανς, Έρνεστ Χεμινγούει, Ιβάν Μπούνιν, Σέλμα Λάγκερλεφ, Πάουλ Χέιζε, Ράντγιαρντ Κίπλιγκ. Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις και μπράβο για την τόλμη του, γιατί το έχουμε ξαναπεί, η Ελλάδα θα σωθεί μόνο χάρη στον πρωτογενή της τομέα!! Το βιβλίο δεν είναι (μόνο) για παιδιά, εννοώντας ότι περιέχει αυτούσια τα διηγήματα του Πιραντέλλο, και αν το σχήμα του βιβλίου ήταν το κλασικό, δε θα διέφερε από μία απλή συλλογή διηγημάτων. Η εικονογράφηση ανήκει στον, αρκετά γνωστό απ' ό,τι φαίνεται, Σπύρο Ορνεράκη και διαθέτει κάτι το ελκυστικό παρά την αρχική αμφιθυμία που νιώθεις όταν την πρωταντικρίζεις. Η μετάφραση ανήκει στον Παναγιώτη (Πάνο) Ράμο και την βρήκα αξιοπρεπέστατη.


 
Τα ίδια τα διηγήματα είναι, το λιγότερο, αριστοτεχνικά. Ο Πιραντέλλο χάρη στο απίθανο χιούμορ του, άλλοτε κινείται (πολύ περισσότερο), κατά το συνήθειό του, προς τις γκροτέσκες καταστάσεις και τις τρελές παρεξηγήσεις μεταξύ των ανθρώπων (της υπαίθρου, στη συγκεκριμένη συλλογή) και άλλοτε εσωτερικεύει όλη την τραγικότητα της ύπαρξης φωτίζοντας εντυπωσιακά και την αναπόφευκτη γελοιότητά της, μέσα σε μια χούφτα λέξεις.
 
[...] Φτάνει στο σπίτι: η μάνα του δε γύρισε ακόμα. Δε θα πρέπει, λοιπόν, να της πει ούτε πού βρισκόταν. Ήταν εκεί και την περίμενε. Κι αυτό που τώρα γίνεται αληθινό για τη μάνα του, γίνεται αμέσως αληθινό και γι' αυτόν. Πράγματι, να τος με τις πλάτες ακουμπισμένες στον τοίχο, δίπλα στην πόρτα.
Είναι αρκετό να τον βρει έτσι.
 
Οι ταυτότητες απασχολούν διαρκώς τον Πιραντέλλο, ποιος είμαι εγώ για μένα, ποιος για τους άλλους, τι είναι αληθινό για τους άλλους, τι για μένα κλπ. («Ε, μα είχε κιόλας αρχίσει να παρατηρεί και ν' αναγνωρίζει πως εκείνα, που ιστιοδρομούσαν κατάφωτα μέσα στον απέραντο, γαλάζιο κενό, ήταν σύννεφα. Μήπως το σύννεφο γνωρίζει την ύπαρξή του; Ούτε γνώριζαν τίποτε γι' αυτόν το δέντρο και οι πέτρες, που αγνοούσαν και τη δική τους ύπαρξη επίσης»). Και όλα αυτά εντασσόμενα πάντα σε μία ξεκαρδιστική μασκαράτα χαρακτήρων και ενορχηστρωμένα με μια συλλογή σοφιστειών που αντλεί από το απώτατο ένδοξο παρελθόν – ουγκ! – των Ελλήνων (φράσεις που, επίσης, με σοφιστεία οικειοποιήθηκα και αρνούμαι να αποδώσω στον νόμιμο κάτοχό τους· καλός μασκαράς είμαι και του λόγου μου!). Ο Πιραντέλλο είναι σπουδαιότατη συγγραφική μορφή και είναι κρίμα τα έργα του να σκονίζονται μέσα σε αραχνιασμένες γλώσσες· το ύφος του πάντοτε θα παραμένει σκαμπρόζικο, αξίζει λοιπόν, να επικαιροποιηθεί και η γλώσσα που θα μας το μεταδώσει. Έμαθα ότι η Δήμητρα Δότση – «άρρωστη» με την Φερράντε, κόλλησε τον πυρετό της Νάπολης – ετοιμάζει μια νέα μετάφραση έργου του Πιραντέλλο και γω, ανεβάζω δέκατα και μόνο στην σκέψη! Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό, είμαστε άρρωστοι με τον Ιταλό! 
 
Εκπληκτικό «Το κλεμμένο παιδί», το μικρότερο διήγημα της συλλογής με ένα-δυο φοβερά plot twists που θα ζήλευαν πολλές πένες. Ζήλεψα πολύ αυτή την έκδοση. Θα ήθελα να κατέχω αυτό το μοναδικό βιβλίο. Είπαμε, δεν είμαι κτητικός με τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου, όχι με εκείνα των άλλων βιβλιοθηκών! Βέβαια, αν το ενσωμάτωνα στην προσωπική μου βιβλιοθήκη, θα συνέχιζα να είμαι κτητικός απέναντί του, εφόσον δεν είμαι κατά κανόνα κτητικός με τα βιβλία της δικής μου βιβλιοθήκης; Πιραντέλεια ερωτήματα! Όπως και να 'χει ο Πιραντέλλο ήταν ένας εξαιρετικός επιστήμονας που πάσχιζε μια ζωή να ανακαλύπτει νέα λογοτεχνικά σύμπαντα και να μας υποδεικνύει διαρκώς τις φιλοσοφικές μαύρες τρύπες που είναι έτοιμες να μας καταπιούν μέσα στην ρευστότητα των ταυτοτήτων που κατακλύζουν την ύπαρξή μας. RIP Λουίτζι και άσε εμάς τους αναγνώστες σου να απολαμβάνουμε την ανησυχία που μας προκαλείς με τα βιβλία σου.  
 
[...] Η πίστη μπορεί να χαθεί για χίλιους λόγους. Και, συνήθως, όποιος χάνει την πίστη, είναι πεπεισμένος, τουλάχιστον την πρώτη στιγμή, ότι σ' αντάλλαγμα έχει κάποιο κέρδος. Αν όχι τίποτ' άλλο, τουλάχιστο την ελευθερία να κάνει και να λέει ορισμένα πράγματα, που πρώτα θεωρούσε ασυμβίβαστα με την πίστη του. 
 
Όταν, όμως, αιτία της απώλειας δεν είναι η πίεση εγκόσμιων ορέξεων, αλλά η δίψα της ψυχής, που δεν μπορεί πια να χορτάσει από το άγιο ποτήρι και την πηγή του αγιασμένου νερού, αυτός που χάνει την πίστη δύσκολα μπορεί να πείσει τον εαυτό του ότι σ' αντάλλαγμα κέρδισε κάτι. Το πολύ πολύ, έτσι όπως είναι, δε διαμαρτύρεται για την απώλεια, γιατί αναγνωρίζει ότι στο κάτω κάτω έχασε κάτι, που δεν είχε πια γι' αυτόν καμιά αξία. 
 

 
Αθεόφοβε Λούιτζι!

Σχόλια


  1. Οι Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις (γνωστές με το ακρωνύμιο ΑΣΕ) έχουν εκδώσει πολύ ενδιαφέροντα παιδικά βιβλία. Επίσης, "Το μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης" του Πεντζίκη έχει εκδοθεί από τις ΑΣΕ.
    Άρα, είστε σε καλό δρόμο.
    Αφήστε τις κακές γλώσσες να λένε ότι είναι βιβλίο του 1821.

    Ο Ουίλλιαμ Φώκνερ έγραψε "Το μαγικό δέντρο" για την κόρη μιας αγαπημένης του φίλης, δώρο στα γενέθλιά της. Γι' αυτό και δεν το εξέδωσε: της χάρισε το μοναδικό αντίτυπο, εκείνο που ο ίδιος είχε δακτυλογραφήσει. Έτσι, επί 40 χρόνια παρέμενε άγνωστο, ώσπου η μικρή του φίλη Βικτώρια, όταν μεγάλωσε, αποφάσισε να το δημοσιεύσει το 1967.
    Πρώτα το έβγαλαν οι εκδόσεις ΑΣΕ και αργότερα ο Καστανιώτης.

    Κι εγώ διαβάζω παιδικά βιβλία. Όχι με την παλιά συχνότητα βέβαια, αλλά μου αρέσουν. Το πιθάρι βέβαια συμπεριλαμβάνεται στα λογοτεχνικά κείμενα του Λυκείου, όχι απαραίτητα ως παιδικό.
    http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-B125/626/4037,18146/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωωωω πολύ χρήσιμη πληροφορία αυτή! Μ' αυτήν με βοηθήσατε να θυμηθώ ότι έχω στο σπίτι ένα βιβλίο του Πεντζίκη (όχι την Έρση), το «Αρχείον» που είναι από τις εκδόσεις ΑΣΕ -- μου είχε κάνει εντύπωση όταν το είχα πρωτοδεί αλλά δεν το είχα ψάξει παραπάνω. θα το διερευνήσω το Πάσχα που θα έχω το βιβλίο στα χέρια μου. Μπράβο στις εκδόσεις ΑΣΕ, λοιπόν. Ε όχι και 1821, το τερμάτισε :p

      Την ιστορία για τον Φώκνερ την ψιλοήξερα. Ίσως να το έχετε αναφέρει ξανά εσείς ή το έχω συναντήσει κάπου αλλού στον ακυβέρνητο κυβερνοχώρο. Σωστός ο Γουίλλιαμ, η σπουδαιότητά του φανερώνεται και από αυτά τα μικρά και ασήμαντα.

      Καλά είναι τα παιδικά βιβλία, μην ακούτε τις Κασσάνδρες (αλλιώς τις λένε, αλλά τέλος πάντων!), κάποια αξίζουν παραπάνω και από αρκετά των ενηλίκων. Τον Πιραντέλλο δεν τον θυμάμαι από το Λύκειο, δυστυχώς. Γενικά, δεν θυμάμαι πολλά από το Λύκειο, ευτυχώς.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!