Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αραβουργήματα

 
Μια λέξη που αγαπούσα πολύ παλιά για τον τρόπο που ηχεί. Επίσης, μια «παράξενη» λέξη που είχα μάθει νωρίς την ερμηνεία της και έτσι ένιωθα «ψαγμένος» και «ιντελεκτουέλ». Έκτοτε, την ξέχασα εντελώς. Και την ξαναθυμήθηκα μόλις. Επιπλέον, διαπίστωσα ότι συνηχεί υπέροχα με τα «αριστουργήματα» – και δικαίως.

Ο εκπληκτικός εκδοτικός οίκος που ονομάζεται Gutenberg δεν έχει πάψει να μου προκαλεί έκπληξη. Πέρσι, περίπου τέτοια εποχή, είχα εντοπίσει σε ένα ξεχασμένο βιβλιοπωλείο μερικά «τεύχη» της λογοτεχνικής σειράς που είχε εγκαινιάσει τον Φεβρουάριο του 1993, τη «Λογοτεχνία για νέους». Κύριο μέλημά μου ήταν να βρω τη συλλογή διηγημάτων του Κάφκα, «Ο καλλιτέχνης της πείνας» – επίσης, ήθελα να δω, αν η συλλογή του Τζόυς «Η πανσιόν και άλλα διηγήματα» περιέχει κάποιο διήγημα που δεν υπάρχει στους «Δουβλινέζους» (δε νομίζω να περιέχει, όμως). Τέλος, έψαχνα να βρω και την «Ιστορία του Τάουν-Χο» του Μέλβιλ, αν και θυμόμουν ότι η συγκεκριμένη ιστορία αποτελεί ένα κεφάλαιο του «Μόμπι Ντικ». Δεν βρήκα τίποτα από αυτά και έτσι κατέληξα με δύο από τα πέντε «Ιταλικά Χρονικά» του Σταντάλ και το «Ίθαν Μπραντ» του Χώθορν. 
 
Πώς φτιάχνεις μια λογοτεχνία για νέους; Εφ'όσον ο Gutenberg είναι ένας εκδοτικός οίκος για απαιτητικούς αναγνώστες, τότε, έδωσα μόνος μου την απάντηση, ξεκινάς να φτιάχνεις νέους απαιτητικούς αναγνώστες. Και παράλληλα, εκλεπτύνεις το γούστο τους και ενισχύεις την καλαισθησία τους – πράξεις που θα εκτιμηθούν δεόντως λίγα χρόνια αργότερα. Συγκεντρώνει 39 υπέροχους τίτλους υπέροχων συγγραφέων (12 εξ αυτών ακούω πρώτη φορά και ακόμα περισσότεροι τίτλοι που αγνοώ επιδεικτικά... πράγμα που σημαίνει ότι οι φιλοδοξίες του εκδοτικού δεν καρποφόρησαν στην νεανική μου ψυχή! Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα). Τα κείμενα σπάνια ξεπερνούν τις 100 σελίδες για να μπορούν να συμβαδίζουν με την νεανική ανυπομονησία, έχουν ωραία και ευανάγνωστα τυπογραφικά στοιχεία, διαθέτουν έντονες κόκκινες πινελιές που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και δίνουν χαρακτήρα στην έκδοση. Και φυσικά, αραβουργήματα! Ένα περίπλοκο γεωμετρικό μοτίβο στην αρχή ενός βιβλίου, κάποια διακριτικά εικονίδια που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα κεφάλαια, αρχιγράμματα, ιδιαίτερη αρίθμηση – σημάδια μιας αλλοτινής τυπογραφικής παρουσίασης. 
 
Καλή λογοτεχνία χωρίς καλή ζωγραφική δεν νοείται. Έτσι, τα εξώφυλλα των βιβλίων φιλοξενούν (σε μικρότερη κλίμακα απ' αυτή που θα χαιρόταν το μάτι) σημαντικούς πίνακες ζωγραφικής, πληροφορίες των οποίων μαθαίνουμε στο αυτί των βιβλίων. Το υπόλοιπο εξώφυλλο διανθίζεται με μοτίβα από ομπρέλες (σαν γλυπτό του Ζογγολόπουλου), στην αρχή με χάλασε κάπως αλλά στο τέλος κατέληξε να μου αρέσει. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι στις πρώτες σελίδες κάθε τόμου υπάρχει ένα κόκκινο πλαίσιο πορτραίτου όπου εντός του είναι κολλημένη μία φωτογραφία που προσιδιάζει στις παλιές γκραβούρες – είναι κολλημένη μόνο στο πάνω μέρος της, σαν κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο σου κόλλησε την φωτογραφία του για να κάνει πιο προσωπικό το δώρο του. Δε ξέρω ποιος και γιατί το σκέφτηκε αυτό, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ. 
 

 
Όλα αυτά θα τραβήξουν, άραγε, τους νέους προς τα βιβλία; Ποιος ξέρει! Αν τους τραβήξουν όμως, είναι σίγουρο ότι αυτό θα διαρκέσει για πάντα. Και αυτό είναι το κερδισμένο στοίχημα για έναν εκδοτικό που δεν στηρίζεται στο εφήμερο αλλά στοχεύει στην μακροπρόθεσμη σχέση μας με την λογοτεχνία και τις απολαύσεις της. Είναι περιττό να προσθέσω ότι, τα συγκεκριμένα βιβλία δεν εξαντλούνται στους νέους αναγνώστες αλλά αφορούν όλον τον κόσμο. Όπου τα συναντήσετε αγοράστε τα αμέσως, μην διστάσετε, όταν βρέχει λογοτεχνία μην κρατάτε ομπρέλα – να, λοιπόν, μια (αυτοσαρκαστική, από μέρους του εκδοτικού) ερμηνεία για τις ομπρέλες στο εξώφυλλο! 
 
Δε θα αναφέρω κάποιο απόσπασμα από τα «Ιταλικά Χρονικά» του Σταντάλ, πρόκειται για περιπετειώδεις αφηγήσεις μιας εποχής που ο Σταντάλ αγαπούσε ιδιαιτέρως, τον 16ο αιώνα, γεμάτες δολοπλοκίες, δολοφονίες, έρωτες, θανάτους, αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Είναι γραμμένες έτσι ώστε να δεσπόζει μια «απουσία ύφους» αν και δεν μπορείς να αγνοήσεις το γοητευτικό ύφος του μεγάλου Σταντάλ – μπορεί να γράφει συνεχώς για Καρδινάλιους, Ηγούμενες και Επισκόπους αλλά είναι ευρέως γνωστό πια ότι κυρίως... ο τύπος κάνει παπαδές! Ωστόσο, θα αντιγράψω ένα απόσπασμα του «διανοητή» Χώθορν που επίσης κάνει παπάδες (βλ. «Άλικο γράμμα»).
 
[...] Ύστερα, ακολούθησε εκείνη η πλατιά διανοητική ανάπτυξη, που, κατά την εξέλιξή της, διατάραξε την ισορροπία μεταξύ του νου και της καρδιάς του. Η Ιδέα, που είχε κυριέψει τη ζωή του, είχε ενεργήσει σα μέσον μορφωτικό, είχε συνεχίσει να καλλιεργεί τις δυνάμεις του ως το ανώτατο σημείο που επιδέχονταν· τον είχε ανυψώσει από το επίπεδο αγράμματου χειρώνακτα σ' ένα αστροφωτισμένο ύψωμα, όπου οι φιλόσοφοι της γης, φορτωμένοι πανεπιστημιακές γνώσεις, μάταια θ' αγωνίζονταν να σκαρφαλώσουν ακολουθώντας τον. Αυτά, όσο για την διάνοια! Αλλά πού ήταν η καρδιά; Αυτή, αλήθεια, είχε μαραθεί... είχε ζαρώσει... είχε σκληράνει... είχε αφανιστεί! Είχε πάψει να συμμετέχει στον παγκόσμιο παλμό. Είχε χάσει το πιάσιμό του από την μαγνητική αλυσίδα της ανθρωπότητας. Δεν ήταν πια ένας αδελφός-άνθρωπος, ανοίγοντας τις αίθουσες ή τα μπουντρούμια της κοινής μας φύσης με το κλειδί της ιερής συμπάθειας, που του έδινε το δικαίωμα να συμμεριστεί όλα τα μυστικά της. Τώρα ήταν ένας ψυχρός παρατηρητής, κοιτάζοντας την ανθρωπότητα σαν το υποκείμενο του πειραματισμού του, και, τέλος, μεταμορφώνοντας άντρες και γυναίκες σε αντρείκελά του, και τραβώντας τα σύρματα που τους κινούσαν προς όσους βαθμούς εγκληματικότητας απαιτούσαν οι μελέτες του.
      Έτσι, ο Ίθαν Μπραντ έγινε ένας δαίμονας.
 
VITTORE CARPACCIO «Ο Θρύλος της Αγίας Ούρσουλας: Η Συνάντηση των Μνηστευμένων»

Οι μεταφράσεις των χρονικών του Σταντάλ ανήκουν στον Μανόλη Γιαλουράκη, ενώ εκείνη του «Ίθαν Μπραντ», στον Κοσμά Πολίτη. Όλες τους καλογραμμένες και υψηλής αισθητικής. Κάθε τόμος συνοδεύεται από ένα μικρό επίμετρο, με δυο λόγια για την ζωή και το έργο κάθε συγγραφέα. Αυτά είναι τα δημοφιλέστερα βιβλία της χρονιάς... του 1993. Αναζήτησέ τα για να έχεις άποψη. Νέα/Νέε (οπώς λέει και το ΚΚΕ) μην υποτάσσεσαι σε αμερικανοτραφείς ιμπεριαλιστικές λογοτεχνικές φούσκες. Αντιστάσου! Μην ψάχνεις... λίγη ζωή σε πολλές σελίδες αλλά πολλή ζωή σε λίγες σελίδες. Κάτω τα γκόλντεν μπόιζ των μεγαλοεκδοτών!

Σχόλια

  1. Δηλαδή, εγώ που πήρα το Ουέϊκφηλντ του Ναθάναελ Χώθορν, ζεστό-ζεστό, είμαι σε καλό δρόμο;
    "Το σπίτι με τα εφτά αετώματα" το διαβάσατε; Ως πότε, παλικάρια, θα ζώμεν στα στενά, κάντε ...βουρ στο Χώθορν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στον καλύτερο δρόμο είστε! Το «Ουέικφηλντ» είναι ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχουν γραφτεί και το «Σπίτι με τα εφτά αετώματα» ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί! Αγαπώ πολύ τον Χώθορν... χωθείτε!!

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!