Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The price of the prize


Άκου ένα φανταστικό σενάριο: φαντάσου το Ανώτατο Βραβείο Λογοτεχνίας να βραβεύει την ανώτατη λογοτεχνία! Έλα, ξύπνα τώρα.

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας θεωρείται το ανώτατο βραβείο λογοτεχνίας και ως τέτοιο θα έπρεπε να βραβεύει μόνο την λογοτεχνία εκείνη που κυρίως και επιδεικτικά αγνοεί. Πώς θα βρει ποια είναι η ανώτατη λογοτεχνία; Θέλει κόπο ναι, αλλά τα τελευταία 20 χρόνια δείχνει να τεμπελιάζει τόσο πολύ, που όλοι μπορούν να διακρίνουν την ανώτατη λογοτεχνία εκτός από την Σουηδική Ακαδημία. Αυτή η λογοτεχνία κατοικεί στις κορυφές, όσο και αν προσπαθείς δεν πρόκειται να την κατεβάσεις στο επίπεδό σου, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ανέβεις εσύ στο δικό της. Δεν είναι κακό να είσαι ελιτιστής. Ελιτιστής σημαίνει γνωρίζω τις κορυφές. Ο Τζορτζ Στάινερ, τα δοκίμια του οποίου διαβάζω αυτόν τον καιρό, έχει κατηγορηθεί πολλάκις για ελιτισμό, ότι ασχολείται μόνο με τα παγκόσμια αριστουργήματα. Ο Τζορτζ Στάινερ δε θα έδινε ποτέ το ανώτατο βραβείο λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντύλαν, όσο και αν γουστάρει (ενδεχομένως) την ποίησή του. Είσαι ένα ελιτίστικο βραβείο γαμώτο, θα ΕΠΡΕΠΕ να είσαι ένα ελιτίστικο βραβείο!

Είτε στιχουργική την ονομάσεις είτε ποίηση, η επιλογή να βραβεύσεις τον Μπομπ Ντύλαν με το Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι τουλάχιστον αστεία. Η ποίηση του Μπομπ Ντύλαν είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την μουσική που γράφει ο ίδιος, δεν μπορείς πλέον να την ξεχωρίσεις, και έτσι το μόνο που κάνεις είναι να εκμεταλλεύεσαι διαφημιστικά την δημοφιλία του για να πουλήσεις ανανέωση στην λογοτεχνία! Βέβαια θα βρεθούν πολλοί τώρα να πουν ότι αυτό που γράφω δεν ισχύει, και θα σπεύσουν χαρούμενοι στα βιβλιοπωλεία να αγοράσουν τα γραπτά του Ντύλαν. Όταν κατά την ανακοίνωση του ονόματος η αίθουσα ξεσπά σε γελάκια, κάτι δεν πάει καλά, δεν νομίζεις; Μπορώ να φανταστώ ακόμα και κάποιον από τους δημοσιογράφους, να έχει ringtone στο κινητό του κάποιο από τα τραγούδια του Ντύλαν και να μειδιά χαιρέκακα στην ανακοίνωση του ονόματος. Ο Μπομπ Ντύλαν δεν είναι ποητής. Ρώτα έναν φίλο σου σοβαρά: «Έχεις διαβάσει τον ποιητή Μπομπ Ντύλαν;» Θα γουρλώσει τα μάτια και μάλλον θα σου απαντήσει: «Προφανώς εννοείς τον Ντύλαν Τόμας!» 


 

Ο Μπομπ Ντύλαν θα μπορούσε να πάρει το ανώτατο βραβείο μουσικής, όχι όμως λογοτεχνίας. Όπως ο Τόμας Μπέρνχαρντ δε θα μπορούσε να πάρει βραβείο μουσικής (και δη το ανώτατο) επειδή τα βιβλία του διαθέτουν εκπληκτική μουσικότητα ή ο Τόμας Πύντσον να ντύσει με δική του μουσική τα δεκάδες ποιήματα που έχει στα βιβλία του, και να διεκδικήσει και αυτός ένα ανώτατο βραβείο, από κάπου αλλού, αφού του το αρνούνται από κει που δικαιωματικά το αξίζει! Και ο ίδιος ο Ντύλαν θα νιώθει την γελοιότητα της κατάστασης, «Μαλάκες, κόψτε τα παραισθησιογόνα και κοιμηθείτε λίγο, χρειάζεστε ξεκούραση» θα λέει στους φίλους του. 

Η ανανέωση για την Σουηδική Ακαδημία θα έρθει όταν αρχίσει να βραβεύει την ανανεωτική λογοτεχνία και όχι να ανανεώνει τις ανοησίες της με νέες, εκπληκτικά πιο ανόητες. Η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς άξιζε να φτάσει στα χέρια μας (εγώ ο ίδιος συγκλονίστηκα από το βιβλίο της) αλλά ήταν ανάγκη να φτάσει μέσω του Νόμπελ Λογοτεχνίας; Υπάρχουν δεκάδες άλλα αξιόλογα βραβεία που μπορούν να αναδείξουν σπουδαίους συγγραφείς και αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξής τους. Η Ακαδημία τα τελευταία χρόνια απλώς περιστρέφει μια πλαστική υδρόγειο σφαίρα και την σταματάει με το κωλοδάχτυλο, εκνευριστικά στραμμένο σε (σπουδαιότατους) συγγραφείς και αναγνώστες! Δεν παίζουμε τον Γύρο του κόσμου σε 80 λογοτέχνες!  Προσπαθούμε να βραβεύσουμε την υψηλή λογοτεχνία. Τι να κάνουμε που η Αμερική παράγει καλή λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια; Ας πάρει το βραβείο τρεις συνεχόμενες φορές, ή και παραπάνω, όσο το αξίζει. Όχι βραβεύουμε έναν Αμερικανό που, είναι και δεν είναι λογοτέχνης, για να ρίξουμε τους τόνους, και άντε γεια Αμερική για τα επόμενα 15 χρόνια.

Βασικά, ένα αξιόπιστο κριτήριο επιλογής, θα ήταν να φανταστεί η Ακαδημία (με βάση και κάποια έρευνα και μελέτη, όχι μόνο με ένστικτο) ποιος λογοτέχνης θα μπορούσε να ακούγεται, χάρη στην λογοτεχνική του αξία, ως την επόμενη βράβευση, μετά από έναν χρόνο. Οι περισσότερες επιλογές της Ακαδημίας δεν μένουν στην επιφάνεια ούτε 3 μήνες. Ειδικά η τελευταία, ζήτημα αν μείνει κάνα 20ήμερο – μέχρι να τύχει να ακούσεις στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ένα “κείμενο” του Μπομπ Ντύλαν, κάτι σαν να άκουγες ένα audiobook του Μπέκετ ξέρω γω, και να αντιληφθείς τη γελοιότητα του πράγματος.


Επίσης, δεν θα ήταν καθόλου άσχημο, η Ακαδημία να βραβεύει και νεκρούς συγγραφείς, αφού με τους ζωντανούς τα σκατώνει πατόκορφα. Μπορεί η υψηλή λογοτεχνία να θέλει τον χρόνο της να αναδειχθεί, έτσι θα άξιζε να τιμηθεί και κατόπιν εορτής, σε μια καινούρια μεγάλη γιορτή, που θα έπρεπε να είναι η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δε θα άξιζαν το Νόμπελ ο Τζόυς και ο Μπόρχες; Τον Τζόυς τον λατρεύω, τον Μπόρχες τον απεχθάνομαι, και οι δυο όμως αξίζουν αυτή την διάκριση. Ή ο Δάντης, εκείνος ο παλιός ο Φλωρεντινός. Είπαμε, ένα βραβείο αιχμής, (θα έπρεπε να) βραβεύει μόνο κορυφές!

Σαφώς και δεν πρέπει να βραβεύεται συνεχώς η πεζογραφία. Μπορεί να θεσπίσει δύο, ή και τρία βραβεία, που θα συγκροτούν το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ένα και μοναδικό βραβείο, δηλώνει μια αυτάρεσκη στάση, ότι θα επιλεγεί η κορυφή των κορυφών, κάτι που φυσικά δεν ισχύει αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Ή μπορεί να βραβεύσει και άλλα είδη λογοτεχνίας, της λεγόμενης “περιθωριακής”. Πρέπει να γίνει όμως έρευνα. Θεωρεί η ακαδημία ότι αξίζει ας πούμε, να βραβευτεί ο Τόλκιν; Καλώς. Αλλά πρέπει να το διπλοτσεκάρει και τριπλοτσεκάρει, και ύστερα να διατηρεί ακόμα τις αμφιβολίες της. Μόνο έτσι θα αναδειχθεί η υψηλή λογοτεχνία, για να την κοιτάξεις στα μάτια πρέπει να ψηλώσεις και συ! Για την ώρα, η Σουηδική Ακαδημία γυρίζει κουρασμένη τον τροχό της τύχης και φέρνει συνεχώς χρεοκοπία.




Σχόλια

  1. Ανώνυμος13.10.16

    Πολύ σωστά όλα. Άσχετο αλλά εμένα μου θύμισε αυτό
    https://www.youtube.com/watch?v=NEqFfli_sU0
    Καλημέρα!
    Φαίη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχα κορυφαίο! Πού το θυμήθηκες, Φαίη!! :) Και υπέροχη ταινία, την είχα δει πολλές φορές, κυρίως λόγω της Μισέλ.

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος14.10.16

    Δεν ξέρω αμέσως αυτό μου ήρθε :) Ναι κι εγώ το ίδιο (που εξαφανίστηκε αυτή?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Μαραμπού,
    συμφωνώ σε πολλά σημεία αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Ντύλοαν έχει επηρεάσει πολύ περισσότερο κόσμο από διάφορους συγγραφείς που κατά καιρούς πέρνουν το βραβείο.
    Βέβαια μας ξενίζει και μας ξινίζει η βράβευση αυτή γιατί η λογοτεχνία και δη η μεγάλη λογοτεχνία είναι κάτι παραπάνω από ψαγμένους στίχους, άσε που δεν βράβευσαν τον νεαρό Ντύλαν της περιόδου της αμφισβήτησης και επαναστατικότητας, αλλά τον παρακμιακό Ντύλαν με το σμόκιν και τα παράσημα από τον Ομπάμα. Αλλά τι να κάνουμε ζούμε σε παρακμιακή εποχή και όλα φθίνουν!
    Ένα αξιόλογο βιβλίο που γράφει μεταξύ άλλων και για το παρασκήνιο των βραβείων Νόμπελ είναι
    "Το χαμένο Νόμπελ" του Κώστα Αρκουδέα.
    Σουμέλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Σουμέλα,

      σαφώς και η Ακαδημία έχει την πολιτική της και καλά κάνει. Όλες οι επιλογές της, πιστεύω, ότι στο μέλλον θα αποδειχθούν σωστές. Και αυτό γιατί όλα είναι ρευστά και υποκειμενικά, και όσα λέμε εμείς εδώ (και αλλού) για χαβαλέ ή εξαιτίας κάποιου εκνευρισμού, δεν έχουν και πολλή σημασία. Κάθε βράβευση είναι δυνάμει σωστή και καλώς γίνεται.

      Όμως από το Νόμπελ Λογοτεχνίας που στα μάτια μου έχει τη θέση του ανώτατου βραβείου λογοτεχνίας, περιμένεις να κάνει ασφαλείς επιλογές, δεν θα κακοχαρακτηρίσεις την Ακαδημία αν δεν τις κάνει, αντιθέτως, εύχεσαι να κάνει τις ασφαλείς επιλογές. Δεν τις κάνει όμως. Και την συγκεκριμένη περίοδο, υπάρχουν αρκετές ασφαλείς επιλογές, πέρα από τον Μπομπ Ντύλαν (ή άλλους που βραβεύτηκαν παλιότερα).

      Δεν λέω ότι ο Ντύλαν δεν είναι καλός, όμως είναι ένας καλλιτέχνης που είναι στενά συνδεδεμένος με την μουσική του και δεν μπορείς να τον σκεφτείς ως ποιητή. Και μετά την βράβευση πάλι μουσικός θα είναι, με εκπληκτικούς στίχους, όπως ήταν πάντα. Δε θα αλλάξει τίποτα! Αντί του Νόμπελ Λογοτεχνίας θα μπορούσε να πάρει ένα ειδικό βραβείο ή κάτι άλλο.

      Διαγραφή
  4. Ίσως πάλι να θέλουν να στείλουν ένα μήνυμα σε μια Αμερική έτοιμη σχεδόν να εκλέξει τον Τραμπ!
    τι λες?
    Σουμέλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. και ο Τσώρτσιλ που πήρε Νόμπελ λογοτεχνίας το 1953 τι έχεις να πεις και γι αυτό?
    Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν νομίζω να ήθελαν να δώσουν μήνυμα στην Αμερική ενόψει μιας ενδεχόμενης εκλογής του Τραμπ. Αν ήθελαν, θα επέλεγαν άλλον αμερικανό συγγραφέα που θα ήταν και πιο πιθανό να μιλήσει σχετικά με αυτό στην ομιλία του. Ο Ντύλαν δεν νομίζω να πει κάτι.

      Σχετικά με τον Τσώρτσιλ τι να πω; Θεωρώ πολλές επιλογές της Ακαδημίας, το λιγότερο, αποτυχημένες. Γι' αυτό πιστέυω ότι η Ακαδημία θα έπρεπε να βραβεύει και νεκρούς συγγραφείς, ως αναγνώριση της μεγαλοφυίας τους (θα μου πεις, τι αναγνώριση αφού θα είναι νεκροί;) Όπως σου είπα και παραπάνω, νιώθω ότι αυτές οι συζητήσεις δαγκώνουν συνεχώς την ουρά τους, δεν βγάζουν άκρη, δυστυχώς. Ας το χωνέψουμε λοιπόν και ας πάμε παρακάτω. Θα ξεχαστεί σύντομα εξάλλου αυτό το Νόμπελ :p

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!