Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κανείς δεν θέλει να πεθάνει *



Έχω βαρεθεί να βλέπω εκλαϊκευτική φιλοσοφία στα βιβλιοπωλεία. Η φιλοσοφία (όπως και η λογοτεχνία) είναι κατά κανόνα δύσκολη πράξη και αναλόγως πρέπει να αποτιμάται και η προσπάθεια κατανόησης της. Μακάρι όλοι να καταλάβαιναν φιλοσοφία και λογοτεχνία και να την απολάμβαναν στο έπακρο. Αν όμως δεν μπορείς να βελτιώσεις την αξία των αναγνωστών, προσπάθησε τουλάχιστον να μην υποβαθμίζεις την αξία των συγγραφέων. Είναι άλλο πράγμα να μιλάει απλά ένας φιλόσοφος και άλλο να τον κάνεις να φαίνεται ότι μιλάει απλοϊκά. Καλλιεργείς την ψευδαίσθηση ότι ο καθένας μπορεί να καταλάβει Νίτσε ή ακόμα χειρότερα, να πει, αυτό είναι ο Νίτσε;, σιγά το πράγμα!


Κυκλοφορούν διάφορες τέτοιες μπούρδες, κυρίως από τον Πατάκη αλλά και το Μεταίχμιο, όπου κάποιος έκατσε και ξεψείρισε τις πιο πρόχειρες ιδέες μερικών σπουδαίων κεφαλιών και μας τις σέρβιρε σαν τις πλέον εύγευστες γκουρμεδιές. Ο αναγνώστης λοιπόν, νιώθει προνομιούχος, ότι απολαμβάνει το κερασάκι στην τούρτα, ένα απόσταγμα σοφίας, ξεχνώντας όμως ότι αυτό το κερασάκι έχει την γοητεία του, μόνο αν έχεις φάει πρώτα την τούρτα ή τουλάχιστον έχεις δει πώς μοιάζει! Αυτά τα βιβλία υποβιβάζουν την φιλοσοφία στο επίπεδο των τηλεοπτικών αστρολογικών προβλέψεων, γενικόλογες αερολογίες για γενικόλογες εφαρμογές σε μια γενικόλογη ζωή. Θα αντλήσει ευχαρίστηση μόνο ο λοβοτομημένος που η συναστρία του θα περάσει μέσα από τους δακτυλίους του Κρόνου, πετυχαίνοντας το καλάθι, κερδίζοντας και φάουλ!

Οι τίτλοι και μόνο είναι ενδεικτικοί της γελοίας κατάστασης: Ο Νίτσε από το Άλφα ως το Ωμέγα, Νίτσε: 99 μαθήματα καθημερινής φιλοσοφίας, Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο, Η τέχνη του να είσαι προσβλητικός, Όσκαρ Ουάιλντ: 99 μαθήματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή εδώ και τώρα. Και αφού λοιπόν δεν βρήκες στα περίπτερα το Άστρα και Όραμα, λες να βολευτείς με αυτά, να δείξεις τουλάχιστον ότι έχεις και ένα άλφα (ως το ωμέγα!) πνευματικό επίπεδο. Θα τιτιβίσουμε και τα τσιτάτα στο διαδίκτυο και θα νιώσουμε ευτυχισμένοι εδώ και τώρα από την ανέλπιστα μεγάλη ανατροφοδότηση των φίλων μας! Φίλε αναγνώστη, θα σου αποκαλύψω ένα μυστικό για να γλυτώσεις μερικά χρήματα, καταλαβαίνω τον πόθο σου να γνωρίσεις όλη τη φιλοσοφία αλλά ξέρω πόσο σου κοστίζει αυτό. Άκου με λοιπόν προσεκτικά, τι μας νοιάζει για τους εκδότες, ας κόψουν το λαιμό τους, φίλοι μας είναι;, εσύ είσαι φίλος της Αλήθειας, άκου, πληκτρολόγησε στον υπολογιστή σου, Nietzsche quotes, όπως το βλέπεις, θα σωθείς, εγγυημένο!


Και όση ώρα εκείνος θα πληκτρολογεί το δυσπρόφερτο ακόμα και για τα δάχτυλα, όνομα του φιλοσόφου, εγώ θα πω με λίγα λόγια το εξής: η ομορφιά και η απόλαυση της φιλοσοφίας έγκειται στον λόγο της˙ έναν λόγο που κυρίως θέτει ερωτήματα και σπανίως απαντά σ' αυτά (ή σπανίως μας ενδιαφέρει ποια είναι η απάντηση)˙ έναν λόγο στον οποίο διακρίνεις πάνω στις λέξεις τα βασανισμένα ίχνη του συγγραφέα του˙ έναν λόγο που συνομιλεί με το παρελθόν και το μέλλον˙ έναν λόγο γεμάτο ιδέες, που μισοκαταλαβαίνεις, δέχεσαι ή απορρίπτεις. Και αν επιμένεις να απομονώσεις τσιτάτα, να το κάνεις μόνος σου, να κατακρεουργήσεις τον λόγο με δική σου ευθύνη, έτσι ώστε να ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι κομμάτι του λόγου διαφεντεύεις, από πού το τεμάχισες, γιατί και ποια είναι η χρησιμότητά του στη ζωή σου.

Εκείνο που αξίζει περισσότερο στη φιλοσοφία είναι ότι μπορείς να βρεις ανά πάσα στιγμή τον θάνατο (ενδέχεται βέβαια να σε βρει πρώτος ο θάνατος, αλλά αυτό, παρεμπιπτόντως!) μέσα στις σελίδες της. Θάνατος... στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια... κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα! Σε μια τέτοια εφημερίδα λοιπόν, διάβασα κάποτε ένα άρθρο, έπειτα κατευθύνθηκα ως το πλησιέστερο βιβλιοπωλείο, παρήγγειλα το βιβλίο και όσο χρόνο χρειάστηκε για να φθάσει ως εμένα, εγώ καθόμουν και αναμασούσα την σκέψη: πώς πεθαίνουν οι φιλόσοφοι; Σε τι θα μας βοηθούσε η γνώση αυτών των θανάτων; Ένα βιβλίο
για τον θάνατο, λοιπόν... κυριολεκτικά και μεταφορικά! Το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων μοιάζει φαινομενικά ως εκλαϊκευτική (μακάβρια) φιλοσοφία που κατακρίναμε σφόδρα πιο πάνω και το γεγονός ότι εκδόθηκε από τον Πατάκη, δεν βοηθά καθόλου την κατάσταση. Όμως τα πράγματα εδώ δεν είναι καθόλου έτσι όπως τα παρουσιάσαμε εκεί. Ο Πατάκης εκδίδει ένα βιβλίο που άξιζε να εκδοθεί και ο συγγραφέας γράφει ένα βιβλίο που άξιζε να γραφτεί. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, γράφει ο υποφαινόμενος, και ο Θάνατος ξεκαρδίζεται στα γέλια!

«Αν ήμουν από αυτούς που σκαρώνουν βιβλία, θα έκανα έναν κατάλογο με σχόλια για διάφορους θανάτους. Όποιος θα μάθαινε τους ανθρώπους να πεθαίνουν, θα τους μάθαινε να ζουν». Αυτή η ρήση ανήκει στον Μονταίνιο και αποτελεί την προμετωπίδα και το θέμα του συγκεκριμένου βιβλίου. Ο Σάιμον Κρίτσλεϋ, ο οποίος φαίνεται να είναι από αυτούς που σκαρώνουν βιβλία, έκανε ακριβώς αυτό που τον ορμήνεψε ο Μονταίνιος. Συγκέντρωσε περισσότερους από 190 θανάτους
φιλοσόφων (χωρίς ούτε ένα μπολάκι κόλλυβα, γαμώτο!) και μας τους παρουσίασε με χιούμορ και σοφία. Το βιβλίο έχει την μορφή φιλοσοφικού λεξικού, αποδελτιώνοντας τους σημαντικότερους φιλοσόφους από την κλασική αρχαιότητα μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα. Κάποια λήμματα περιγράφονται μέσα σε λίγες γραμμές ενώ κάποια άλλα αναλύονται σε μερικές σελίδες. Σχεδόν όλα όμως ακολουθούν μία συγκεκριμένη δομή – γίνεται λόγος για τις χρονολογίες μέσα στις οποίες έζησε ο φιλόσοφος, παρουσιάζεται ένα μέρος της φιλοσοφίας του (κυρίως αυτό που έχει να κάνει με το θάνατο) και τέλος γίνεται ένα σχόλιο του συγγραφέα (συνήθως χιουμοριστικό) πάνω στις συνθήκες θανάτου του φιλοσόφου και κατά πόσο ταίριαζε με τα λεγόμενά του.

[...] Το ζήτημα που τίθεται από τη διαμάχη σχετικά με το θάνατο του Σπινόζα είναι απλό και θα το δούμε να επανέρχεται στις επόμενες σελίδες: μπορεί ένας άθεος να πεθάνει εν ειρήνη; Εννοώ χωρίς να υπαναχωρήσει, συνθηκολογώντας με το Θεό; Από την εποχή του Σπινόζα αφθονούν οι ιστορίες για αθεϊστές που στα πρόθυρα του θανάτου ανακάλεσαν και ζήτησαν συγχώρεση από το Θεό ή μετέλαβαν για να γίνουν χριστιανοί. Αλλά πώς πεθαίνει κάποιος δίχως πίστη στο Θεό ή στη μετά θάνατο ζωή; Πώς ζει κανείς όντας βέβαιος ότι όταν η ζωή τελειώνει πάει για πέταμα; Μπορούμε να ζήσουμε στ' αλήθεια ως θνητοί; Ή μήπως πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε μέσα μας την κατά Σαρτρ κακή πίστη, αυτήν που ο ίδιος αποκαλεί «κίβδηλη αθανασία»; Να γιατί έχει σημασία η ζωή και ο θάνατος των αθεϊστών αγίων όπως του Σπινόζα: επειδή απαντά σε αυτά τα καθηλωτικά ερωτήματα.

Αυτό που κάνει το βιβλίο να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα βιβλία της εκλαϊκευτικής φιλοσοφίας είναι το γεγονός ότι ο συγγραφέας του είναι και ο ίδιος φιλόσοφος και επιπροσθέτως παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά και δεν κάνει μια “φιλοσοφημένη” αρπαχτή. Μας παρουσιάζει ένα μέρος (το ίδιο πάντα) του εύρους της σκέψης των φιλοσόφων, έτσι ώστε να μπορείς να ανατρέξεις με ευκολία στον φιλόσοφο που σου ταιριάζει, να απορρίψεις τους αδιάφορους, να τους συγκρίνεις όλους. Είναι ένας οδηγός φιλοσοφίας για αρχάριους (πάλι ολισθαίνω στη ρητορική που έβριζα!) αλλά με έναν τρόπο μεστό, πλήρη και όμορφα γραμμένο. 500 σελίδες διασκεδαστικής φιλοσοφίας, που ίσως δεν θα το καταφέρουν, αλλά θα προσπαθήσουν με επιχειρήματα να σας πείσουν ότι η φιλοσοφία μπορεί να είναι για όλους! Ίσως σ' αυτό το βιβλίο να μην βρείτε τον Νίτσε: από το Άλφα ως το Ωμέγα αλλά σίγουρα θα συναντήσετε το Θήτα του Νίτσε, αυτό που έχει να κάνει με το θάνατο. Διασκεδάστε το, λοιπόν! Και όπως είπε και ένας αυτόχθων φιλόσοφος: ένα θάνατο τον έχουμε!

* Ο τίτλος προέρχεται από το βιβλίο της Κατερίνας Μαλακατέ. Τον βρήκα εξαιρετικό ως τίτλο βιβλίου και εύχομαι να βρω εξαιρετικό και το βιβλίο όταν αξιωθώ να το διαβάσω.

Σχόλια

  1. Ανώνυμος16.3.15

    Στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν είμαι σίγουρη αν η άγνοια είναι καλύτερη από το πασάλειμμα. Μπορεί κάποιος να ξεκινήσει από κει και τελικά να θελήσει να μελετήσει το θέμα περισσότερο σε βάθος. Αυτό που μ'ενοχλεί περισσότερο είναι οι τίτλοι των βιβλίων και τα εντελώς αντιαισθητικά εξώφυλλα.
    Καλή η εκλαίκευση αλλά με σεβασμό στο αντικείμενο μελέτης!
    Ε.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι για γέλια!! Ειλικρινά απορώ ποιος θα δώσει έστω και δυο ευρώ να αγοράσει ένα τέτοιο βιβλίο, την στιγμή που ακόμα και κατά λάθος να πληκτρολογήσει το όνομα του Νίτσε στο υπολογιστή, θα του εμφανίσει μια ντουζίνα σοβαρά άρθρα.

    Ή να αλλάζεις τον υπέροχο τίτλο "Εριστική διαλεκτική" σε "Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο"!!! Μπροστά στην κακογουστιά, η εκλαΐκευση φαντάζει αριστοκράτισσα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Κουβεντολόι με μια μούμια!

Σημ: Εδώ λέγονται ιστορίες μόνο για αραχνιασμένα κρανία, οι "ψεκασμένοι" θα απομακρύνονται διακριτικά.

«A good reader, a major reader, an active and creative reader is a rereader»

En passant

  Το «Αν πασάν» είναι ένας σκακιστικός κανόνας, περιθωριακός και άγνωστος αλλά ιδιαιτέρως αποτελεσματικός και σημαντικός. Στις αρχικές τους κινήσεις, τα πιόνια έχουν το δικαίωμα να κινηθούν ένα ή δύο τετράγωνα μπροστά. Αν επιλέξουν να κινηθούν δύο τετράγωνα μπροστά και ένα αντίπαλο πιόνι βρίσκεται σε τέτοια θέση ώστε να μπορούσε να το αιχμαλωτίσει αν το πιόνι που κινήθηκε δυο τετράγωνα αποφάσιζε να κινηθεί μόνο ένα, τότε, έχει το δικαίωμα να το αιχμαλωτίσει και σε αυτή την περίπτωση που κάνει δύο βήματα. Έχουμε δηλαδή, αν πασάν... αιχμαλωσία εν τη διελεύσει. Είναι δυσνόητο στην περιγραφή αλλά αρκετά ξεκάθαρο στην πράξη. Βέβαια, όταν είσαι αρχάριος σκακιστής και το συναντήσεις πρώτη φορά σε ηλεκτρονική παρτίδα, τότε πείθεσαι ότι κάποιο «bug» έχει η ιστοσελίδα, ότι σε χακάρανε ή ότι άρπαξες όλες τις ιώσεις του κυβερνοχώρου. Τα βιβλία του Ναμπόκοφ, μου προσφέρουν την ισχυρή εντύπωση ότι αποτελούν ένα συνεχές λογοτεχνικό en passant, σε αιχμαλωτίζουν εν τη διελεύσει.

Με ανώμαλους δεν μιλάω

  Ανωμαλία είναι να μην μπορεί μια γυναίκα να κυκλοφορεί άφοβα στους δρόμους, ανωμαλία είναι να πιστεύεις ότι τα εμβόλια σκοπό έχουν να προκαλέσουν περισσότερο κακό από ό,τι καλό, ανωμαλία είναι να νομίζεις ότι η λογοτεχνία σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, ανωμαλία είναι ακόμα το προφιτερόλ να έχει μόνο ένα σουδάκι μέσα, ανωμαλία είναι και ότι ο «Πατάκης» εξακολουθεί να μην εκδίδει Χέρμαν Μέλβιλ. Και πόσες ακόμα ανωμαλίες! Με τελευταία εκείνη του Ερβέ Λε Τελιέ, ενός συγγραφέα που αγάπησα οριστικά από ένα και μόνο βιβλίο του που είχα διαβάσει κάποτε, το «Όλα τα μανιτάρια τρώγονται», η ουλιπιανή έμπνευση που είχε οραματιστεί το facebook χρόνια πριν από τον δημιουργό του. Κάθε φορά που μπαίνετε στο facebook και αντικρίζετε την ερώτηση «Τι σκέφτεσαι;», ικανή να σας παρασύρει ασυγκράτητα να μας εμπιστευτείτε τις επικές σας μπούρδες, σχεδόν πάντα χωρίς καθόλου φιλτράρισμα και ουσία, να θυμάστε ότι ο Τελιέ κάποτε το έκανε… χίλιες φορές καλύτερα από εσάς, πιο δημιουργικά και κυρίως με περισσότερο χι

Στα χαμένα

Ρε μπελά που βρήκα! Να είναι ένα βιβλίο σχετικά ευχάριστο, να έχει πράγματα που γενικά ταιριάζουν με το γενικότερο γούστο μου και εγώ να το αντιμετωπίζω σαν ταινία του Μπέλα Ταρ – τον ατελείωτο ένα πράμα. Είχε καιρό να μου συμβεί κάτι ανάλογο, σηκώνει και η επιστήμη τα χέρια της ψηλά! Έβαλα σφήνα την ανάγνωση για να προλάβω την ταινία του Λάνθιμου – την οποία κατάφερα να δω χθες, 17 Δεκεμβρίου, στην επίσημη πρεμιέρα της – και ακόμα να το τελειώσω. Λίγες σελίδες ακόμα που διαβάζονται παράλληλα με αυτές τις γραμμές που γράφονται. Τουλάχιστον η ταινία ήταν πολύ καλή και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του βιβλίου ήταν ακριβώς αυτό∙ ήξερες από την αρχή ότι θα γίνει μια καλή ταινία. Το βιβλίο πάλι, δεν ήξερε τι ήθελε να είναι, και μέσω ανομοιόμορφων αφηγήσεων, για μένα τουλάχιστον κατέληξε να είναι χάσιμο χρόνου. «Η πιο προφανής ανωμαλία της (…) είναι η απόλυτη έλλειψη οποιασδήποτε ανωμαλίας».

Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει και πλέον δεν μπορείς να αφήσεις αυτό το καταπληκτικό βιβλίο από τα ηλιοψημένα χέρια σου∙ εγκαταλείψτε αυτό το κλισέ να βουλιάξει και να πνιγεί όπως του αξίζει. Νόμιζα ότι είχα αφήσει το «ναυτικό» μου παρελθόν ( Καββαδίας , Μέλβιλ , κλπ) σχεδόν οριστικά πίσω – χωρίς να σημαίνει ότι δε θα τους ξαναδιάβαζα για το μεγάλο λογοτεχνικό τους εκτόπισμα – και σκεφτόμουν αν θα έπρεπε να αγοράσω το συγκεκριμένο βιβλίο, ειδικά όταν έχω τόσα άλλα αδιάβαστα στο αμπάρι. Όμως μου το έκαναν δώρο, το ξεκίνησα για κλείσιμο μιας κατά τ’ άλλα απάνεμης αναγνωστικής χρονιάς και ένα πελώριο κύμα μέσα στο μυαλό με ξαναχτύπησε με δριμύτητα. Στο μικρό εκδοτικό καράβι που είναι η χώρα μας και όλοι κοιτάνε ποιος θα φαγωθεί στην πορεία ( «Άκουσε κάποιους ναυαγούς να λένε ψιθυριστά πως έπρεπε να τραβήξουν κλήρο και “να θανατώσουν έναν άντρα για να σωθούν οι υπόλοιποι”» ) και εν μέσω μιας αποικιοκρατικής καταγραφής αναγνωστικών λιστών με αρκετή δόση μυθομανίας και εν είδει πρωτοχρονιάτ

D’ ye see him?

Όλα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Ο Σύριζα πιο οπισθοδρομικός από ποτέ ετοιμάζεται για την νέα εποχή του, οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι κάνουν jump scares από κάθε γωνιά με το πιο creepy χαμόγελό τους και εσύ νιώθεις ότι θες να πας ξαφνικά και διακαώς για καφέ με έναν random συμμαθητή της Α' λυκείου παρά να ακούσεις το πρόγραμμά τους και οι καιροί νερό θα φέρουν πάλι στην βασανισμένη Θεσσαλία, έτσι λένε αυτοί που ξέρουν. Μόνο το «Βιβλιοκαφέ» του Πατριάρχη Φώτιου έκλεισε λόγω ανεξέλεγκτου πληθωρισμού – 4,20 ο διπλός εσπρέσο, πού πάμε ωρέ; Παρ’ όλα αυτά οι αναρτήσεις του παρέμειναν να θαλασσοδέρνονται στο ίντερνετ και μια δική μου έτυχε και ξεβράστηκε μπροστά μου . Πω πω μπόχα!! Δεν θέλω να την ακουμπήσω καν! Τέλος πάντων, εσείς μπορεί να βρείτε ότι διαθέτει ακόμα κάποιο ψαχνό. Αν όμως πιστεύετε ότι αλλάξατε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έστω και λίγο, δε θα έπρεπε να της ρίξετε ούτε ματιά!

Η φάση είναι κρίντζι

  Όπως θα σας έλεγε και ο θείος που κάθεται με την νεολαία κάθε Τσικνοπέμπτη, «Η φάση είναι κρίντζι», δηλώνει μία κατάσταση εξαιρετικά αναληθοφανή που σε παγώνει και σε κάνει να ανατριχιάζεις από την αμηχανία λες και κάποιος όλη την ώρα λέει κρύα αποτυχημένα αστεία χωρίς σταματημό και έλεος. Ο Λέων Τολστόι – back to back ανάρτηση με Τολτσόι, δε σας χάλασε! – επιφυλάσσει αυτή την τιμητική θέση του θείου για τον Σαίξπηρ και τα έργα του, με κύριο στόχο τον «Βασιλιά Ληρ». «Αυτό είναι το τόσο γνωστό έργο. Όσο κακό και να παρουσιάζεται στην αφήγησή μου, την οποία προσπάθησα να κάνω όσο τον δυνατόν πιο ουδέτερη, θα πω χωρίς δισταγμό πως στο πρωτότυπο το έργο είναι ακόμα χειρότερο» . Εν συντομία, δεν κάνει για δραματουργός το παιδί ! Θα σφαχτούμε και σε αυτό το γιορτινό τραπέζι, πάνω απ’ όλα η παράδοση!

DiFullness

Δε διαβάζω κόμιξ – η δήλωση αυτή είναι παρόμοια με το «Δεν έχω δει ποτέ Φιλαράκια » το 2023. Έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια κάποια επιλεκτικά αλλά δεν μπορώ να πω ότι τα προτιμώ. Είναι ακριβό χόμπι, αρκετές φορές η ιστορία μου φαίνεται αδιάφορη και η εικονογράφηση φτωχή και γενικά θα έλεγα ότι δεν είναι το φλιτζάνι του τσαγιού μου. Όμως εδώ είπα να κάνω μια εξαίρεση γιατί πίνω νερό στο όνομα του Χοντορόφσκι . Δεν ειν’ καλ’ αυτός ο άνθρωπος, πάει και τελείωσε. Αυτή η κριτική έχει σκοπό να θυμίζει κάπως δελτίο τύπου – τι παράξενο, αλήθεια, συνήθως στην Ελλάδα μας έμαθαν τα δελτία τύπου να θυμίζουν κάπως κριτικές! – τίποτα βαθύ και ευφάνταστο εδώ, εξάλλου η συνηθισμένη φαντασία χάνεται όταν έρχεται αντιμέτωπη με μεγαλοφυΐες σαν εκείνες του Χοντορόφσκι και του Moebius. Όλοι οι πολιτισμένοι γαλαξίες γύρω μας έχουν φευγάτα κόμιξ σαν το Ινκάλ, εμείς σε καμιά βδομάδα θα έχουμε το κόμικ για τον Ζορμπά – και μετά απορούμε γιατί δεν κάνουμε εξωγαλαξιακή καριέρα.

Round About Midnight

  Μεγάλο Σάββατο απόψε και λίγο μετά τις μονότονες κροτίδες και αφού σταματήσουν και οι πρόβες με τις εφτά σάλπιγγες της Αποκάλυψης, όλοι μας θα ετοιμαστούμε ψυχολογικά για την μουσική που αγαπάμε να μισούμε: τα κλαρίνα. Εναλλακτική δεν έχει δυστυχώς και οι πιθανοί αυτοσχεδιασμοί εξαντλούνται στο πασχαλινό τραπέζι, τίποτα περισσότερο. Τα μαύρα πρόβατα της κάθε οικογένειας, πάντα υπάρχουν τέτοια, καμμένα από χέρι όπως και τα άλλα τα κανονικά, θα δείχνουν λίγο τζαζ μέσα σε όλο αυτό το ομοιόμορφο μπουλούκι αλλά δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να βοηθήσεις. Θα φαλτσάρουν κοινότοπες ευχές όπως όλοι και θα ελπίζουν να δείχνουν κάπως φυσιολογικοί – αλλά μέσα τους θα είναι χαρούμενοι και θα νιώθουν αγαλλίαση καθώς θα θυμούνται τον Ted Joans που έλεγε χαρακτηριστικά και το υποστήριζε εμπράκτως, ότι «Jazz is my religion and Surrealism is my point of view».  

Αλλόκοτα πράγματα

Το Πάσχα είναι ένας γρήγορος ορισμός του απόκοσμου – υπάρχει εκεί που κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς τελείωσε όμως και ο καθένας γύρισε ευτυχής στην αλλόκοτη ρουτίνα του∙ καπιταλιστικός ρεαλισμός και εκλογές. Ω γες! Το βιβλίο του Μαρκ Φίσερ «Το αλλόκοτο και το απόκοσμο» κυκλοφόρησε πρόσφατα και φαίνεται ότι αγοράστηκε αμέσως από πολλούς αναγνώστες, μένει να διαβαστεί τώρα. Εμένα μου αρκούσε μόνο ο τίτλος του για να το πάρω, όλα τα άλλα τα ανακάλυψα στην πορεία και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Δείτε και εσείς και πείτε μου! «Η αποτυχία να δούμε, η ακούσια διαδικασία της παράβλεψης πραγμάτων που έρχονται σε αντίθεση – ή απλώς δεν ταιριάζουν – με τις βασικές ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας, είναι μέρος της συνεχούς «διαδικασίας επεξεργασίας» μέσω της οποίας παράγεται αυτό που βιώνουμε ως ταυτότητα» .

Εργοστάσιο εφιαλτών

Μπορεί τον τελευταίο μήνα όλοι να καληνυχτίζουν τον Κεμάλ αλλά ο ύπνος αποδεικνύεται ενίοτε πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο Μέλβιλ έλεγε ότι θα «άξιζε να έχουμε γεννηθεί μόνο και μόνο για να κοιμόμαστε» (όπως μας θυμίζει ο Αλέξανδρος Ζωγραφάκης σε ένα ποστ στο προφίλ του στο facebook , ο οποίος όμως οδηγεί τον συλλογισμό και σε άλλα ομιχλώδη μονοπάτια που έχουν περπατήσει και άλλοι σπουδαίοι συγγραφείς ) αλλά μόνο ένας ξύπνιος άνθρωπος μπορεί να καταλάβει τι εφιαλτικός κόσμος δύναται να υπάρξει όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια και το ίνσταγκραμ κάθε βράδυ. Και αυτός είναι ο νευρολόγος που γράφει ετούτο το υπνωτιστικό βιβλίο. «Βλέπεις κανονικά πράγματα να συμβαίνουν, αλλά δεν είναι πραγματικά. Είναι πλάσματα της φαντασίας σου. Είναι η φαντασία σου που σε πηγαίνει στα πιο τρελά μέρη και σου τα δείχνει μπρος στα μάτια σου. Έχω δει δαιμονικές μορφές μες στο δωμάτιό μου, κι όταν βλέπω αυτά τα πράγματα, νομίζω πώς βρίσκομαι στη Κόλαση» . Κρατήστε τα μάτια σας ανοιχτά∙ διαβάζοντάς με!